Lista geostanowisk

Skała która jest dowodem na to, że Archipelag Japoński był częścią kontynentu eurazjatyckiego.

Ten sam typ skały pochodzącej z tego samego okresu występuje także w regionie Hokuriku w Japonii oraz na kontynencie eurazjatyckim.

Wybrzeże Jōdogaura, jedno z najbardziej znanych miejsc na wyspie Dōgo, zostało desygnowane przez rząd japoński jako miejsce o wyjątkowych walorach przyrodniczych. Znajdują się tu warstwy geologiczne powstałe w wyniku działalności wulkanicznej sprzed ok. 26 mln lat oraz powstałe w późniejszym okresie na dnie środowiska jeziornego.

Widoczne tu warstwy geologiczne pochodzą sprzed ok. 20 mln lat.

Skała wydobywana w tym kamieniołomie nazywana jest „kamień z Goki” (goka-ishi). Jest łatwa w obróbce i w przeszłości wykorzystywana była przy budowie chodników.

Widoczne tu liczne warstwy geologiczne tworzą pasiasty wzór skały. Poszczególne warstwy powstawały, gdy ok. 20 mln lat temu w kolejnych porach roku różne minerały oraz materia organiczna napływały i gromadziły się na dnie zbiornika jeziornego.

Widoczne tu skamieniałości pochodzą sprzed ok. 16-10 mln lat temu, z okresu gdy wyspy znajdowały się na dnie morza.

Skała która jest dowodem na to, że ok. 16-10 mln lat temu wyspy Oki znajdowały się na dnie morza.

Ziemia okrzemkowa to skała która powstaje w procesie sedymentacji pancerzyków małych organizmów (okrzemek) żyjących w morzu. Charakteryzuje się wysoką wytrzymałością na ogień i małą przewodnością cieplną, co sprawia, że dobrze izoluje ciepło. Ziemia okrzemkowa używana bywa przy budowie ścian oraz jako materiał, z którego tworzone są małe grille, tzw. shichirin.

Zobaczyć tu można sjenit powstały w wyniku zastygnięcia magmy pod powierzchnią ziemi oraz hornfels, czyli skałę, która utworzona została poprzez oddziaływania wysokiej temperatury magmy na otaczającą ją skałę. Procesy te miały miejsce ok. 7 mln lat temu, tuż przed rozpoczęciem aktywności wulkanicznej, która utworzyła wyspy Dōzen.

Góra Takuhi (najwyższy szczyt wysp Dōzen) to pozostałości po wulkanie, który wybuchł na środku kaldery w okresie końcowej aktywności wulkanicznej; w jej wyniku powstało Dōzen.

Na zboczu góry położony jest chram Takuhi, w którym czczone jest bóstwo bezpieczeństwa na morzu. Może wynikać to z faktu, że w przeszłości ogniska palone przed chramem mogły pełnić taką samą rolą jak latarnia morska i pomagały w orientacji podczas podróży morskiej.

Punkt widokowy Onimai położony jest w południowo-zachodniej części wyspy Nishinoshima. Można tam zaobserwować różnice między spokojnymi wodami morza wewnętrznego kaldery oraz silnymi falami zewnętrznego Morza Japońskiego.

Wciąż można tu zobaczyć pozostałości po kamiennych murach (aigaki) wykorzystywanych w przeszłości przy dawnej metodzie rolniczej – makihacie. Obecnie wypasane są tu konie i krowy.

Kirogasaki to położony najbardziej na południe punkt wyspy Nakanoshima. Można stamtąd podziwiać całą kalderę Dōzen. Położona na południe od Kirogasaki cieśnina jest największą z trzech cieśnin łączących wewnętrzne morze kaldery i zewnętrzne Morze Japońskie. Nazywana jest ōkuchi, czyli duże usta.

Czerwona skała, która tworzy tutejszy klif to wyrzucona przez wulkan i nagromadzona tu lawa (scoria). Na wybrzeżu można też zobaczyć ciemnoczerwone bomby wulkaniczne.

Najprawdopodobniej lawa, która wypłynęła z tej okolicy utworzyła równinę w północnej części Nakanoshimy.

Można zobaczyć tu tzw. skamieniałości śladowe – skamieniałości małych jam na dnie morza wykopanych w piasku przez zwierzęta morskie. Ok. 6 mln lat temu, kiedy wyspy Dōzen były wyspą wulkaniczną, ta okolica znajdowała się prawdopodobnie na dnie płytkiego morza.

W miejscu, gdzie obecnie znajduje się klif Sekiheki w przeszłości był mały wulkan. To co widzimy dzisiaj to przekrój tego wulkanu. Skała o czerwonym kolorze to warstwy zastygłej lawy, która uległa reakcji utlenienia w wysokiej temperaturze, gdy była wyrzucana z wulkanu i zetknęła się z powietrzem.

Góra Akahage nie jest porośnięta przez drzewa co sprawia, że możemy z jej szczytu zobaczyć panoramę 360°. Z punktu obserwacyjnego widoczna jest znajdująca się w centrum kaldery Dōzen góra Takuhi (centralny stożek wulkaniczny), czy wyspy Nishonoshima i Nakanoshima (krawędź dawnej kaldery wulkanicznej). To najlepsze miejsce by zobaczyć kalderę Dōzen w całej jej okazałości.

Skamieniałości miejsc zamieszkiwania małych zwierząt morskich można zobaczyć na zboczu położonym przy drodze prefekturalnej biegnącej przez środek Tsumy. Pochodzą one sprzed ok. 6 mln lat.

Wybrzeże Shirashima jest desygnowane przez rząd japoński jako miejsce o wyjątkowych walorach przyrodniczych i estetyczno-krajobrazowych. Jest to też jedno z najbardziej znanych miejsc na wyspach Oki. Wśród skał tworzących wybrzeże wyróżnić można trzy rodzaje: ryolit, trachit i bazalt. Skały te różnią się pod względem składu mineralnego, co ma wpływ na widoczny tu krajobraz.

Klif ten był w przeszłości wnętrzem wulkanu. Widoczne tutaj ciało skalne to zastygła magma, która pozostała w kominie wulkanicznym podczas aktywności wulkanicznej ok. 5,5 mln lat temu. Lawa, która wypłynęła z tego komina, utworzyła wyższe partie gór znajdujących się na północ i południe od tego miejsca.

W Okutsudo można zobaczyć ryolit – skałę magmową sprzed 5,5 mln lat.

Lawa, która stworzyła tę skałę, była bardzo lepka i płynęła powoli. Nie pozwoliło to na wystarczające zmieszanie się zawartych w niej składników, co wpłynęło na powstanie charakterystycznego „wzoru” na skale.

W przełęczy Kishihama można zobaczyć miejsce gdzie komin wulkaniczny, przez który przepływała magma, został przykryty materiałem piroklastycznym. W magmie, która pozostała w kominie i następnie gwałtownie ostygła, znajduje się szkło wulkaniczne w postaci m.in. obsydianu, perlitu czy smołowca.

Ta skała przypomina kształtem jaszczurkę wspinającą się po zboczu góry. Jest widoczna z kilku punktów widokowych.

Tokage-iwa jest ciekawa nie tylko ze względu na swój kształt, ale także ze względu na skład mineralny skały, z której jest zbudowana. To trachit o bardzo wysokiej zawartości alkaliów. Skały o takiej wielkości z tak wysokim nasyceniem alkaliami można zobaczyć tylko w kilku miejscach na świecie.

Na wybrzeżu Kuboro można zobaczyć różne typy skał. Wśród nich są też ksenolity – fragmenty skał z głębokości kilkudziesięciu kilometrów (górne części płaszcza ziemskiego) – porwane przez magmę podczas aktywności wulkanicznej i wyrzucone na powierzchnię. Są one ważnym materiałem badawczym, który pozwala na poznanie części Ziemi, które są jeszcze niedostępne dla człowieka.

Mała wyspa widoczna przy brzegu to Kuroshima – pozostałość po kraterze powstałym w wyniku erupcji wulkanicznej 3,5 mln lat temu. Całość wyspy złożona jest z bazaltowych ciosów słupowych. W skale można zauważyć też ksenolity – części skał porwanych przez magmę z płaszcza ziemi.

Widoczne tu pięcio- i sześcioboczne bazaltowe bloki skalne to tzw. ciosy słupowe, które oderwały się od klifu Samizu (również tzw. wodospad Samizu-no-taki). Ciosy słupowe powstają podczas stygnięcia lawy w wyniku różnicy temperatur pomiędzy powierzchnią najszybszego stygnięcia oraz wnętrzem.

Dzielnica Misaki oraz równina, na której położone jest lotnisko Oki, powstała w wyniku erupcji wulkanicznej ok. 500 tys. lat temu. Przylądek Misaki jest wzniesieniem o łagodnych zboczach, powstałym na skutek powolnego spływu lawy bazaltowej.

Spadzisty klif po jednej stronie przylądka (pod latarnią morską) to przekrój dawnego krateru wulkanu. Wyglądem przypomina przeciętą na pół miskę.

Na wybrzeżu Uzuki zobaczyć można najmłodsze skały wulkaniczne na wyspach (sprzed 400 tys. lat). Obecne tam okrągłe bloki skalne powstały w wyniku szybkiego stygnięcia wypływającej z wulkanu lawy. Opodal można zobaczyć też ciosy słupowe, powstałe, gdy lawa dopłynąwszy na to miejsce zastygła. Na szczycie małego wzniesienia postawiono małą kapliczkę shintoistyczną.

Na wybrzeżu rośnie szczypior Shirouma-asatsuki (roślina subalpejska). Jego obecność w tym miejscu pokazuje jak niezwykły jest ekosystem wysp Oki.

Jeden z najbardziej spektakularnych klifów w Japonii, może pochwalić się wysokością 257 m n.p.m. Czynnikami wpływającymi na jego powstanie są silne wiatry oraz fale uderzające o wybrzeże w okresie zimowym. Na ścianie klifu zauważyć można ciemnoszare oraz ciemnoczerwone warstwy skalne, co pozwala wnioskować, jak liczne erupcje wulkaniczne utworzyły tutejszy krajobraz.

Tsūtenkyō to naturalny łuk skalny powstały w wyniku erozji morskiej. Łuk powstał, gdy ściany jaskini morskiej (znajdującej się kiedyś w tym miejscu) osunęły się do morza, pozostawiając po sobie tylko obecnie widoczną formację skalną.

Punkt widokowy Akao to jedno z najlepszych miejsc do podziwiania wybrzeża Kuniga, położonego w północno-zachodniej części kaldery Dōzen. Kuniga w dużej mierze zawdzięcza swój niezwykły kształt sile fal Morza Japońskiego i silnym wiatrom wiejącym od strony kontynentu eurazjatyckiego.

Zgodnie z przekazem nazwę źródłu nadał Gyōki, buddyjski mnich żyjący w okresie Nara (710-784). Tutejsza woda źródlana została desygnowana jako jedna ze „100 słynnych i wyjątkowych wód Japonii”. Codziennie ze źródła wypływa ok. 400 ton wody i nie słyszano jeszcze by kiedykolwiek wyschło. W przeszłości wykorzystywane było w prostym systemie wodociągowym, obecnie woda ze źródła używana jest w rolnictwie.

W pobliżu szczytu góry Kinkōji bije małe źródło. Nie do końca wiadomo z czego wynika ten fenomen, ale można go zaobserwować też na Chiburijimie (góra Akahage) i Nishinoshimie (w pobliżu punktu widokowego Onimai). Tamtejsza woda wykorzystywana jest jako woda pitna dla krów i koni wypasanych w tych miejscach.

Na poboczu drogi wojewódzkiej stoją liczne posążki Jizō, a obok nich bije źródło. Lokalni mieszkańcy od dawnych czasów wykorzystują tamtejszą wodę źródlaną w codziennym życiu. Woda z Kawai-no-jizō wpisana jest na listę 100 słynnych wód prefektury Shimane.

Z tego punktu widoczna jest Rōsoku-jima – formacja skalna która często pojawia się w broszurach turystycznych promujących wyspy Oki. Nazwa skały oznacza dosłownie „Wyspa Świeca” – uczestnicy rejsu widokowego mogą zobaczyć, że podczas zachodu słońca skała wygląda jak zapalona świeca.

Rōsoku-jima to kolumna skalna – jeden z rodzajów formacji powstających w wyniku erozji morskiej. Niedaleko znajduje się też Uma-no-se-iwa, czyli skała która wyglądem przypomina grzbiet konia.

Okrągły staw o średnicy ok. 250 metrów. Jest siedliskiem różnych cennych gatunków roślin i zwierząt. Idealne miejsce na eko-wycieczki i prowadzenie zajęć z edukacji środowiskowej. W przeszłości krążyły liczne teorie na temat powstania stawu – jako powód podawano m.in. erupcję wulkaniczną lub uderzenie meteorytu. Badania przeprowadzone w ostatnich latach dowiodły, że staw powstał poprzez nagromadzenie się wody w niecce, która powstała w wyniku dużego osuwiska ziemi.

Formacja skalna, która składa się z przylegających do siebie wysokich kolumn skalnych (wynik ciosów skalnych) i przypomina kształtem parawan. Krajobraz otaczający skałę to depresja utworzona przez działalność wulkaniczną ok. 5 mln lat temu, a następnie wypełniona materiałami wulkanicznymi podczas kolejnych erupcji.

Widoczna tuż obok portu rybackiego Yui platforma abrazyjna jest największą tego typu formacją skalną na wyspie Dōgo. Warstwy geologiczne powstałe ok. 20 mln lat temu w środowisku jeziornym poddane są tu ciągłym siłom erozji morskiej.

Szata roślinna w okolicy punktu widokowego Shirashima zawiera rośliny pochodzące z północy i południa Japonii oraz rośliny kontynentalne. Tuż przy ścieżce rosną hortensje. Zazwyczaj ich kwiaty usychają już w lipcu, ale w tym miejscu zachowują swój kolor do listopada.

Przyczyna tego zjawiska może tkwić w występującym tam mikroklimacie, tworzonym przez ciepły prąd morski Cuszimski oraz wiatry, które wieją od strony kontynentu. Na wybrzeżu Shirashima przez cały rok utrzymują się relatywnie wysokie temperatury oraz duża wilgotność powietrza.

Psiząb japoński jest rośliną subalpejską występującą zazwyczaj na terenach górskich. Mimo to na wyspach Oki można ją spotkać tuż nad brzegiem morza. W przeszłości często kwiaty te były zrywane, ale aktywne działania lokalnych mieszkańców zaowocowały utworzeniem parku, gdzie psiząb japoński jest objęty ochroną. Kwiaty o kolorze jasnego różu można podziwiać co roku pod koniec marca.

Salamandra okijska to gatunek endemiczny, występujący wyłącznie na wyspie Dōgo. Zwróciła uwagę środowiska naukowego ze względu na to, że badając ten gatunek można lepiej zrozumieć proces ewolucji zwierząt. W 2005 roku wyspy Oki zostały wpisane na listę jako 595-te z 790-ciu miejsc na świecie zamieszkiwanych przez gatunki zagrożone wymarciem.

Pień tego drzewa dzieli się od wysokości ok. 1,5 metra na sześć konarów, które rosną zwrócone prosto do nieba. Niezwykły kształt może wynikać z tego, że 6 oddzielnych drzew zrosło się w jedno. Zgodnie z przekazem, nazwa „kabura” pochodzi od kabura-ya, czyli rodzaju strzały wykorzystywanej w rytuałach oraz jako sygnał oznaczający rozpoczęcie wojny. Kształt drzewa przypomina tę właśnie strzałę.

Idąc ścieżką turystyczną położoną na wybrzeżu Okutsudo, zobaczyć można występujące obok siebie następujące rośliny: schizokodon Ō-iwa-kagami (Schizocodon soldanelloides var. magnus, roślina sublalpejska), dąb mongolski (Quercus crispula), klon mono (Acer pictum ssp. Mono, roślina z północy Japonii), Pittosporum (Pittosporum tobera, roślina z południa Japonii), aster Daruma-giku (Aster spathulifolius, roślina kontynentalna), i in.

Widoczna stąd wyspa Matsushima zbudowana jest z lawy ryolitowej i porośnięta przez liczne okazy żywotnika japońskiego (Thuja standishii, roślina piętra alpejskiego) i schizokodonu Ō-iwa-kagami (Schizocodon soldanelloides var. magnus, roślina sublalpejska). Nie jest jasne, dlaczego te rośliny (normalnie występujące na terenach górskich) tutaj można znaleźć tuż nad brzegiem morza, na wysokości 0 m n.p.m. Możliwe, że rośliny, które schroniły się na Oki podczas zlodowacenia, pozostały tu po tym jak Oki stało się odizolowanymi wyspami i przystosowały się do nowych warunków.

Las Shizen-kaiki-no-mori (dosłownie „las odrodzenia przyrody”) jest terenem prawnie chronionym rozporządzeniem miasta Okinoshima. Szydlica japońska jest drzewem szeroko występującym w Japonii, w większości w wyniku zalesiania. Rzadko spotykany jest naturalny las tego gatunku, taki jaki można zobaczyć na wyspie. Wiosną w Shizen-kaiki-no-mori można też podziwiać endemiczny gatunek różanecznika z Oki. Przez las wiedzie trasa trekkingowa podczas której podziwiać można wielowiekowe drzewa i interesującą roślinność.

Drzewo zawdzięcza swój niezwykły kształt ponad 20 korzeniom powietrznym, które zwisają z gałęzi. Bezpośredni wpływ na ich wykształcenie miało najprawdopodobniej podłoże, na którym rośnie drzewo. Jest skaliste i ubogie w glebę, co uniemożliwia roślinie pobranie dostatecznej ilości wody z ziemi. Korzenie powietrzne pozwalają na pobieranie wody z opadów i pary wodnej w miejscach o tak wysokiej wilgotności powietrza.

Skaliste podłoże w okolicy Chichi-sugi powstało w wyniku osunięcia się bazaltowych skał ze szczytu pobliskiej góry. Wiejący pomiędzy skałami zimny wiatr styka się tu z ciepłym powietrzem, co powoduje powstanie środowiska o wysokiej wilgotności. Z tego powodu rosną tu rośliny takie jak grujecznik japoński i skrzydłorzech japoński, które występują zazwyczaj w pobliżu zbiorników wodnych.

Kumi odznacza się pięknym, skalistym wybrzeżem zbudowanym z białego ryolitu. Można zobaczyć tu występujące tuż obok siebie m.in. następujące rośliny: chryzantema Oki-no-abura-giku (gatunek endemiczny), aster Daruma-giku (Aster spathulifolius, roślina kontynentalna), Rhaphiolepsis umbellata z rodziny różowatych (roślina z południa Japonii) i szczypior Shirouma-asatsuki (relikt glacjalny).

Na brzegu znaleźć można odłamki szkła wulkanicznego (obsydianu).

Makihata to tradycyjna metoda uprawy roli wykorzystywana na wyspach Oki do ok. 1970 r. Pola dzielono na 4 części i w systemie rotacyjnym uprawiano na nich zboża, rośliny strączkowe i wypasano krowy i konie. Metodę makihata wprowadzono na Oki by jak najwydatniej wykorzystać ograniczone tereny nizinne oraz ubogą glebę wysp. Kamienne mury na Onimai to pozostałości po ogrodzeniach oddzielających poszczególne połacie ziemi.

Zbudowany w 1915 kanał łączący morze wewnętrzne kaldery Dōzen i zewnętrzne Morze Japońskie. Przed wybudowaniem kanału mieszkańcy przeciągali łodzie przez połać ziemi by wypłynąć na morze zewnętrzne. Wywodzi się od tego nazwa okolicy – Funakoshi – dosłownie „przeprawa łodzi”.

Funagoya to małe boksy na łodzie, które chronią je przed wiatrem, deszczem i śniegiem. Przy ich konstrukcji wykorzystano tradycyjne metody i materiały, jak korę drzew, bambus i kamienie.

Strefa pływów nad Morzem Japońskim jest niewielka, co pozwala na postawienie boksów tuż na brzegu. Dzięki temu łodzie można wyciągać bezpośrednio z boksu do morza. Funagoya w okręgu Tsuma tworzą typowy krajobraz wioski rybackiej nad brzegiem Morza Japońskiego.

Port Saigō to naturalnie utworzony port o wąskim wejściu i szerokim akwatorium. W XVIII-XIX w. Oki było portem pośrednim na szlaku Kitamaebune – statków handlowych, które wypływały z Osaki i kierowały się do Morza Japońskiego, a następnie w stronę Hokkaido. Z zapisków Lafcadio Hearna (jap. Koizumi Yakumo) można się dowiedzieć, że port ten był w tamtym okresie o wiele lepiej rozwinięty niż Sakaiminato (jeden z portów z którego wypływają promy do Oki).

Okręg Misaki gdzie znajduje się lotnisko Oki położony jest na równinie wulkanicznej powstałej 500 tys. lat temu w wyniku erupcji wulkanicznej.

Latarnia morska Saigō Misaki położona jest na szczycie spadzistego klifu, który jest przekrojem dawnego krateru wulkanicznego.

Chram Tamawakasu-mikoto jest poświęcony wszystkim bóstwom czczonym na wyspie. Co roku 5 czerwca odbywa się tam jeden z trzech największych festiwali na wyspie Dōgo – Gorei furyū. Główną częścią obchodów jest wjazd na teren chramu koni, które zgodnie z wierzeniami niosą bóstwa z okolicznych chramów. Na terenie Tamawakasu-mikoto rośnie też ogromna szydlica japońska, Yao-sugi, której wiek obliczany jest ponad tysiąc lat.

W chramie Ōyama w okręgu Fuse nie ma budynku głównego pawilonu. Po przekroczeniu bramy torii widzimy natomiast olbrzymią, czterystuletnią szydlicę japońską – to właśnie w niej ma mieszkać bóstwo. W latach parzystych odbywa się tam festiwal Yama-matsuri (yama – „góra”, matsuri – „festiwal”). Mieszkańcy okręcają wykonaną z pnączy linę siedem i pół razy dokoła świętego drzewa. Uważany jest za jeden z najstarszych górskich festiwali w Japonii.

Tutejsze klify, w których lokalni mieszkańcy wydrążyli tunele, zbudowane są z miękkiej skały powstałej w wyniku lawiny piroklastycznej. Tunele tworzone były od okresu Meiji (1868-1912) po okres Shōwa (1926-1989). Zwiedzając je można zobaczyć, jak rozwijały się środki transportu oraz technologie inżynierii lądowej. W czasach, gdy podróżowano tylko statkami lub pieszo, mieszkańcy przy użyciu młota i dłuta wykuli niewielkie przejścia w klifie. Z biegiem lat, do transportu zaczęto wykorzystywać bydło i konie, toteż użyto prochu, by wysadzić w skale tunele zdolne pomieścić konny zaprzęg. Gdy istotnym środkiem transportu stały się samochody, tunele poszerzono przy użyciu ciężkiego sprzętu tak, by mogły przejeżdżać przez nie autobusy.

W sierpniu 2007 r. zanotowano rekordowy opad deszczu (131 mm w ciągu godziny) który wywołał spływ kohezyjny (spływ przesyconego wodą materiału). Wody rzeki Yui (zachodnia część wyspy) wezbrały. Nurt porwał pobliską drogę i fundamenty domów położonych nad rzeką. Podczas odbudowy po tej katastrofie naturalnej poszerzono koryto rzeki oraz zmieniono konstrukcję mostów. Rok później przeprowadzone zostały też warsztaty nt zarządzania kryzysowego, podczas których lokalni mieszkańcy stworzyli mapę miejsc najbardziej zagrożonych tego typu katastrofami.

Można tu zobaczyć dwa wodospady – nazywane „żeńskim” i „męskim”. Tutejsi mieszkańcy uważają, że ich woda ma szczególne właściwości. Wodospady wpisane też są na listę 100 wyjątkowych wód Japonii.

Makihata to tradycyjna metoda uprawy roli, która była praktykowana na Oki do ok 1970 r. Kamienne mury wzniesione na pastwiskach służyły jako ogrodzenia oddzielające poszczególne połacie ziemi. Pola dzielono na 4 części i w systemie rotacyjnym uprawiano na nich zboża, rośliny strączkowe i wypasano krowy i konie. Metodę makihata wprowadzono na Oki by jak najwydatniej wykorzystać ograniczone tereny nizinne oraz ubogą glebę wysp.

Na wybrzeżach wyspy Dōgo dokonano kilku odkryć zabytków pochodzących jeszcze z okresu Jōmon (12,000 – 300 p.n.e.). Na stanowisku Miyabi znaleziono m.in. ceramikę, narzędzia kamienne i wyroby z obsydianu z wczesnego okresu Jōmon. Na podstawie znalezisk wnioskuje się też, że w rejonie tym szeroko używano obsydianu z Kumi – regionu położonego na północnym zachodzie wyspy.

Obecnie na miejscu stanowiska stoi hotel. Znaleziska przechowywane są przez Komisję Edukacyjną miasta Okinoshima.

Port, do którego przybija prom Oki-kisen, na wyspie Dōgo.

Muzeum i Centrum znajdują się na piętrze budynku Oki Port Plaza, który połączony jest z terminalem promowym kładką dla pieszych. Na parterze mieści się Stowarzyszenie Turystyki Okinoshimy, gdzie można uzyskać potrzebne informacje. Na drugim piętrze i wyżej jest hotel.

Wystawa Muzeum Przyrodniczego przedstawia geologię i ekosystem (m.in. gatunki endemiczne, owady, ptaki, ryby i skorupiaki) Wysp Oki.

Rezydencja rodziny Oki położona jest tuż obok chramu Tamawakasu-mikoto. Zbudowana jest w unikalnym dla Oki stylu architektonicznym. W małym muzeum zobaczyć można m.in. oficjalną pieczęć używaną przy zbieraniu podatków oraz jedyne zachowane w Japonii eki-rei – dzwonki, które służyły kiedyś oficjalnym wysłannikom państwa jako dowód tożsamości w czasie podróży. Są one desygnowane jako ważne dziedzictwo kultury Japonii.

Drewniany budynek zbudowany w stylu wzorowanym na zachodni służył w okresie Meiji jako urząd odpowiadający polskiemu powiatowi. Po przeniesieniu na obecne miejsce został siedzibą muzeum lokalnej historii i kultury.

Przed muzeum zobaczyć można ręcznie wykonaną łódź „Karamushi 2”. Wykorzystano ją w doświadczeniu, które miało pokazać, jak ludzie podróżowali z Oki na główną wyspę Japonii w odległej przeszłości.

Wystawa głównie o sumo byków oraz tradycyjnym sumo (koten-zumo). Dostępne są też materiały wideo pokazujące te wydarzenia.

Port, do którego przybija prom Oki-kisen, na wyspie Nishinoshima. W pobliżu cumują też małe promy łączące wszystkie trzy wyspy Dōzen oraz statek wycieczkowy płynący do wybrzeża Kuniga.

Z piętra terminalu możemy przejść kładką dla pieszych do sąsiedniego budynku, gdzie na piętrze znajduje się mała wystawa o geoparku, a na parterze jest Stowarzyszenie Turystyki Nishinoshimy, gdzie uzyskamy wszystkie potrzebne informacje turystyczne.

W muzeum wyeksponowane są przyrządy używane w rolnictwie i rybołówstwie oraz informacje o lokalnym folklorze i festiwalach. Zobaczyć można też przedmioty znalezione w okolicy ruin historycznych oraz kolekcję dot. fauny i flory.

W 1332 r. cesarz Go-Daigo został zesłany na Wyspy Oki i spędził tu ok. roku, zanim udało mu się wydostać i wrócić do stolicy by odzyskać władzę. Kuroki-gosho to teren, gdzie jak się uważa, znajdowała się cesarska rezydencja. W położonym obok muzeum można poznać historię Go-daigo.

*Istnieją dwie teorie dotyczące miejsca, gdzie zamieszkiwał cesarz. Wg jednej miejscem tym było Kuroki-gosho na Nishinoshimie, wg drugiej świątynia Oki Kokubun-ji na Dōgo.

Port, do którego przybija prom Oki-kisen, na wyspie Nakanoshima. W pobliżu cumują też małe promy łączące wszystkie trzy wyspy Dōzen oraz statek wycieczkowy z przeszklonym dnem AMAMBOW.

Na parterze terminalu znajduje się Stowarzyszenie Turystyki Miasta Ama, a na piętrze kącik informacyjny o geoparku.

Muzeum przechowuje przedmioty związane z cesarzem Go-Toba, zmarłym na zesłaniu na Oki w XIII wieku.

Port, do którego przybija prom Oki-kisen, na wyspie Chiburijima. W pobliżu cumują też małe promy łączące wszystkie trzy wyspy Dōzen.

Na parterze terminalu znajduje się Stowarzyszenie Turystyki Chiburijimy, a na piętrze kącik z wystawą o geoparku.

Jedyne lotnisko na Oki (wyspa Dōgo). Codzienne, bezpośrednie połączenia z Izumo (prefektura Shimane) i Osaką (lotnisko Itami).